I. zrzeczenie się, ustąpienie (z jakiegoś stanowiska); abdicatio (dignitatis, officii)

CodVit p. 391(a. 1417): ad quod partis adverse cervix nimirum indurata votivum minnime voluit annuere c-um.

II. iur. zrzeczenie się prawa do czegoś, odstąpienie komuś czegoś; concessio, alienatio iuris

Lites I p. 456 (a. 1337) : nos Kazimirus ... rex ... affliccionem ... captivorum ... attendentes ... omnibus ... promittimus ... libertatem ... ex pari c-u et obligatione viceversa teneda a ... magistro Cruciferorum.

AGZ II p. 50 (a. 1403) : Petrus ... habebit ... provisionem ... prefate porcionis molendini iuxta c-um iam dicti Martini.

ZabDziej II p. 397 (a. 1495) : plebanus probabit c-um solutionis dicti medii trunci siliginis super Cristanum opidanum.

Cf. CONDESCENSORIA CONDESCENSORIALIS.