- F.
- Th.
- Bl.
- L.
I.
możliwy do wygłoszenia, wypowiedzenia; qui voce proferri, pronuntiari potest (saec. XV—XVI).
II.
log.
t. t.
(sq. de) możliwy do orzekania o czymś, taki, który może być o czymś orzekany; qui de aliqua re praedicari potest
GŁOG. Don. fol. M 4b : absolute tamen loquendo significare per modum d-is de altero et non conuenit verbo, vt est grammatice considerationis, set potius vt est logice considerationis; logicus enim considerat dicibilitatem vnius de altero et non grammaticus.
Id. Alex. I fol. Aa VIIIa : queritur: quid sit hoc ‘dicere ex vi persone’? solutio: nihil aliud, quam regere nominatiuum ex modo significandi verbi personalis, qui est modus d-is de altero.
Id. Porph. fol. k IVa: subiectum scientie predicamentorum est ens d-e in complexum.
BYSTRZ. in MatFil IV p. 81 : relatio dicibilitatis, a qua universale dicitur formaliter d-e de multis.