- F.
- Th.
- S.
- Dc.
- A.
I.
rozpoznanie, rozróżnienie;
actus agnoscendi,
recognitio.
N. iur.
causae:
ARect II p. 79 (a. 1542) : indigentemque causam cerciore a-e et discussione.
N.
locut.
in a-em venire :
ZabDziej I V 0 p. 48 (a. 1551) : si eum vidisset, in a-em eius venisset.
Eodem sensu
a-em percipere :
*Theiner II p. 62 (a. 1449) : iniquitatis filii … de quibus pre nimio eorum furore nullam a-em percipere potuit.
II.
poznanie; cognitio
(praec.
eccl. o poznaniu
Boga, wiary
chrześcijańskiej itp.; de cognitione Dei, fidei Christianae etc.
cf.
Th. I 1352,11sqq.).
N. locut.
(ex Vlg. Sap.
3, 18)
dies a-is
dzień sądu ostatecznego; dies supremi iudicii
*MPH II p. 99 (a. 1159) : retribuat illi Dominus Iesus in die a-is omnia.
III.
uznanie, zgoda na coś;
approbatio,
consensus
(cf. Th. ib.
34 sqq.).
1.
iur.
AGZ XII p. 406 (a. 1472) : quam villam Michael tenebit more obligatorio usque ad plenariam a-em liberorum obligantis alias «ku pospolnemv przysnanyu»; cf. supra qui pueri stantes debent se aggnoscere alias «przysznacz» ad venditionem perpetuam patris ipsorum.
2.
sensu communi
CracArt IV p. 250 (a. 1482) : Joannes pecuniis prosequetur Gregorium iuxta acta et Gregorius eciam debebit ipsum labore contentare iuxta hominum a-em.
IV.
przyznanie się (do winy);
confessio (culpae)
Tom. VII p. 405 (a. 1525) : coacta criminum a-o honori et fame eorum non sit unquam nocitura.