- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- Dc.
- L.
- A.
- H.
- Ha.
I.
Bóg (chrześcijański); (Christianorum) divinitas,
numen.
Dicitur
omnipotens (
KodKKr I
p. 1,
a. 1167
et saepius), excelsus (
NIC. POL.
p. 44, 12)
, optimus maximus (
PAUL. CR.
p. 75, 31
;
StPPP I
p. 3, a. 1532).
;
N. locut.
a. (ex) Dei gratia (clementia :
AKapSąd III
p. 102, a. 1504
;
ib.
p. 194, a. 1518
;
IO. VISL.
p. 173
)
. b. propter Deum
w imię miłosierdzia chrześcijańskiego;
caritatis gratia, v.
gr.
parcere alicui (
StPPP II
p. 218, a. 1387) , donare aliquid (syn. pie:
DokMp II
p. 3, a. 1421)
, petere (
StPPP I
p. 287,
a. 1421
;
AKapSąd III
p. 156, a. 1511).
Simili sensu causa Dei (
ib.
p. 2, a. 1448)
, pro Deo
(
ib.
p. 91, a. 1502).
Occ.
α.
na cele dobroczynne;
pauperum sublevandorum gratia
AKapSąd III p. 166 (a. 1513) : mitras duas ... lego dno Martino ... alie mitre dentur propter D-um.
β.
ze względu na skrupuły religijne; religionis gratia
KsgŁawKr p. 296 (a. 1396) : Close pepercit iuramentum propter D-um.
II.
1.
bóstwo pogańskie; paganorum numen (praec.
ap. poetas saec.
XIII—XVI).
2.
przedmiot czci;
idolum.