- F.
- Th. (rec.),
- Bl.
- S.
- A.
I.
taki, który o coś prosi, czegoś się doprasza;
supplex, qui aliquid implorat
KomKadł p. 317 : spectat ad magnanimitatem (ita ms. , magna nimium ed. ) non esse plangitivum(ita ms., ed. plangitum), nec bonorum exteriorum d-um.
Praec.
gram.
enuntiatio
i. q. optativa
BYSTRZ. Log. fol. y IIIb : diuiditur ... enunctiatio ... in enunctiatiuam ... in vocatiuam, interrogatiuam, imparatiuam et d-am.Cf. Th. V 1, 597, 78 sqq.
II.
przepraszający, proszący o przebaczenie; qui ad excusationem spectat
ARect II p. 141 (a. 1547) : pacem inter se componant ac verbis d-is sese ... reconcilient.Cf. DEPRECATORIUS II.