- F.
- Th.
- Bl.
I.
gramm. et phil.
t. t. współoznaczać, znaczyć coś w połączeniu z innymi pojęciami; simul cum alia voce certum quoddam significare
GŁOG. Hisp. fol. 8b : sinkathegreumata nihil significant, sed potius c-ant, vnde et dicitur ʻsinkathegorema’ a ʻsin-’ quod est ʻcon-’ et ʻkathegorema’ (ed. kateroma) ʻsignificatiuum’, quasi ʻcum alio significatiuum’.
Id. Don. fol. D IIIb : modus significandi actiuus est modus vel proprietas vocis ab intellectu sibi concessa, qua mediante proprietatem rei c-at; vt genus masculinum huius nominis ʻlapis’ est modus significandi actiuus et proprietas ... dictionis ʻlapis’ eo quod mediante genere masculino proprietatem rei c-at.Ita saepissime.
Syn.
connotare (
BYSTRZ. Log. fol. k VIb)
.
N. part. perf. pro subst.
consignificatum,,
-i
n.
BYSTRZ. Log. fol. e Ia : et istam significationem habet siue pro illo c-to.
Ib. p. 1 IIIa : tunc ponitur species relationis, quando accipitur pro c-to.
II.
singularia
1.
oznaczać, uzewnętrzniać; significare
NIC. BŁ. Tract. fol. 12a : unctio enim fit ad c-ndum id, quod confertur in sacramento confirmationis.
2.
alicui
donosić komuś, dać znać;
nuntiare
DŁUG. Hist. IV p. 269 : rex ... Sigismundum ... esse conflictum ... Oppaviae duce ... sibi c-nte ... agnovit.
3.
alicui rei
odpowiadać, przysługiwać; convenire
MARTIN. OP. Marg. fol. 1 4a : nouem ordinum gradus sunt in Ecclesia militanti, videlicet psalmistarius, hostiarius alii... ... quorum nominum deriuationes et officia ipsis c-ntia habes XXI di(stinctione) «cleros».