- F.
- Th.
- Bl.
I.
1.
zestawiający, porównawczy, dokonujący porównań;
qui comparandi vim habet, collativus.
Syn.
collativus (
STOB. Intr. fol. a lb
).
N. rhet.
loco subst.
comparativum,,
-i
n.
argument obrony polegający na stosowaniu porównań; comparationis argumentum a defensore adhibitum
CALLIM. Rhet. p. 119 : in c-is non eque commode ac in ceteris assumptitiis tractatur raciocinatio.Cf. ib. p. 128 .
2.
gramm. t. t. służący do porównania, użyty w stopniu wyższym; ad comparationem pertinens, qui comparationem continet, comparationi servit.
Inde
gradus
et abs. loco subst. m.
stopień wyższy;
i. q. comparationis.
N. transl.
FormJ p. 82 : quomodo continue me vobis asserebatis superlativum amicum, quem nec c-um, prout ex indiciis suspicior, re putatis; sed utinam positivus essem, sufficerem votis meis etc.
II.
singulare (a voce
comparendi) poena non comparativa
kara płacona przez pozwanego za niestawiennictwo w sądzie; quae a reo in iudicio non comparente solvebatur
TPaw IV p. 495 (a. 1392) : tenentur penam septuaginta non c-am erga dnam Slawomiram.Cf. COMPARABILIS II COMPARENS I COMPARITIALIS.