Ogólne
Pełne hasło
Więcej

COMMENDABILIS

Gramatyka
  • Formycommendabilis, comendabilis
  • Etymologiałacina starożytna
  • Odmiana -e
  • Część mowyprzymiotnik
Znaczenia
  • I. godny pochwały, chwalebny, wartościowy
    • 1.
    • 2.
  • II. wdzięczny, miły

Pełne hasło

COMMENDABILIS s. COMENDABILIS, -e
  • F.
  • Th.
  • S.
  • B.
  • H.
[superl. plurimum commendabilis:
KodKKr II p. 302 (a. 1405) : ordinem sancti Augustini ... commendabilem plurimum esse.]
I. godny pochwały, chwalebny, wartościowy; commendatione dignus, laudabilis, gratus, acceptus.
1. de rebus.
Syn.
gratiosus ( NIC. BŁ. Serm. I p. 13 ) , decorus ( DŁUG. LibBen I p. 565 ) , dignus, clarus ( KodPol I p. 209, a. 1354).
Opp. reprehensibilis
( DŁUG. Hist. III p. 519 ).
2. de hominibus.
N. constr.
a. sq. abl. limitationis, v. gr. vita et moribus ( AKapSąd II p. 558, a. 1446) . b. sq. in c. abl.
ArPrawn I p. 218 (saec. XV) : quando c-ior in tuo opere apparebis.
Occurrit loco tituli
PommUrk III p. 136
( a. 1291) : tam nobilis etas presentium quam c-is successio futurorum.
Ib. IV p. 237 (a. 1306) : c-is ac religiosus vir abbas ... nec non discreti viri consules.
Cf. ib. VII p. 103 (a. 1327) ; AKapSąd III p. 370 (a. 1479) .
II. wdzięczny, miły; gratus, venustus
DŁUG. Op. p. 223 : Cunegundis vestem ... cuius amictus eam c-iorem efficere potuisset, non secus quam colubrum fugiebat.
Tło: rękopis Rps 3007 III (XV wiek), Źródło: polona.pl
ISSN 2300-5742, 2 / 2014 (1 VI 2014 r.)