- F.
- Th.
- S.
- L.
phil.
t. t. ten, który sprawia, sprawczy; qui efficiendi vim habet (saec. XV—XVI).
Praec.
causa (item principium:
WROCŁ. Epit. fol. a 5a),
quae distinguitur in principalem (opp. secundaria:
Gramm.
p. 161,
saec. XV)
, remotam (opp. propinqua
ib.
p. 170,
saec. XV)
, moventem (opp. mota:
SZYDL.
p. 10
)
,
praeterea consiliantem, disponentem, coadiuvantem, perficientem (singulas definit
WROCŁ. Epit. fol. b 2b).
Item
abs. loco subst.
efficiens,,
-ntis
n.
czynnik sprawczy, przyczyna sprawcza; id quod
efficit.
Dicitur
primum (de Deo
WROCŁ. Epit. Concl. fol. r IIa),
item principale (
WŁODK. Tract.
p. 311
)
.