- F.
- Th. (rec.),
- Bl.
- S.
- Dc.
- L.
- N.
I.
wyrażający prośbę, błagalny (o słowach, piśmie); qui ad exorandum aliquem spectat (de verbis, scriptis)
MARTIN. OP. Serm. p. 443 nlb : altaria Christianorum ... dicuntur altaria virtutum, propter ... sacra verba, quae ibi proferuntur et maxime in missa, videlicet d-a in oratione ... regratiatoria in ... communione.
*PommUrk IV p. 60 (a. 1302) : plures eis literas misimus d-as, ut ... principem in suis iuribus non inpedirent.
Ita saepius saec. XIV—XV. Occ. abs. loco subst.
deprecatoria,,
-ae
f.
(sc.
epistola)
list zawierający prośbę
CodSil V p. 212 (a. 1340) : d-a ad papam pro dispensacione (cf. ib. p. 46 ubi false leg. deprecaria).
II.
wyrażający przeproszenie, przebłagalny; qui ad excusationem spectat
ARect I p. 71 (a. 1474) : arbitri … hoc sentenciant … quod reus reuocet ad caritatem actorem verbis d-ijs et humilibus sub pena X ducatorum.
Ib. p. 442 (a. 1502) : ad percussionem, quam inflixit Ioannes Barbare ... faciat ei satisfactionem d-am iuxta statutum vniversitatis.
Ib. p. 460 (a. 1505) : Iohannes ... studentem ... percussit et verbis lesit, soluet ... octo grossos ... et leso faciet emendam d-am.
Inde abs. loco subst.
deprecatoria,,
-ae
f.
publiczne przeproszenie; excusatio publice facta:
ib. p. 584 (a. 1519) : dominus rector eos concordauit et ... ad vota amborum sentenciam protulit talem, quod Ioannes ... faceret d-am.