- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- A.
I.
1.
nie zgadzać się, różnić się, odbiegać; differre, discordare, non convenire.
Praec. in locut.
nullo (nemine) discrepante
jednomyślnie; sine controversia.
Syn.
concorditer (
DŁUG. Hist. IV
p. 126
;
CodEp III
p. 404, a. 1492)
;, unanimiter (
DyplMog
p. 79,
a. 1383)
; unanimi voto (consensu:
ArHist V
p. 330, saec. XIV—XV
;
ArPrawn V
p. 541,
saec. XV).
2.
mus. brzmieć fałszywie, tworzyć dysonans; dissonare (saec. XV).
Glossa
Pol.
RFil XXV p. 149 (a. 1488) : si corde ([i. chordae) ]ad se invicem discordant, ita quod una d-at «rzi» extra alteram raucinando.
Constr.
a.
abs.
b.
sq.
dat.
c.
sq.
ab. d.
sq.
cum. e.
sq.
in
c.
abl.
CodVit p. 229 (a. 1412) : ne in aliquo a contentis litterarum ... Wladislai regis ... d-re videamur.
CracArt I p. 230 (a. 1479) : si ... organum ... d-erit in melodia te suis thonis.
II.
spierać się, kłócić się, toczyć spór; litigare, litem agere
StPPP X p. 70 (saec. XV in.in) : d-ntibus super quodam balneo civibus nostris.
KodWp V p. 598 (a. 1438) : coram certis iudicibus de iure ipsorum disceptando et d-ndo.