- F.
- Th. (rec.),
- Bl.
- Dc.
- L.
- Ha.
I.
propr.
1.
a.
osoba oddająca coś w przechowanie, deponent; qui aliquid alteri servandum dat atque committit
SSrSil I p. 189 (a. 1398) : nec ... tenetur depositarius d-i de casu fortuito.
b.
wierzyciel; creditor
LiegnUB p. 49 (a. 1325) : debitor ... et offensor ... coram aduocato ... iuri parere tenebitur, et ibidem d-i seu querimoniam mouenti pro debito vel offensa de iusticia respondere.
2.
robotnik wyładowujący coś z wozu, wyładowywacz; qui currum exonerat, res de curru deponit
RachJag p. 159 (a. 1393) : d-bus et portatoribus necessariorum de curribus ad expeditionem paratis.
II.
transl.
1.
osoba składająca zeznanie w sądzie; qui coram iudicibus testimonium dicit
JusPol p. 377 (a. 1541) : si vero in primo termino pars utraque, tam actor quam reus ... ad ferendam sententiam consenserint ... et d-or ibidem comparens pro tunc tam subito jura sua ad probandam depositionem suam habere non poterit, debet ei terminus prorogari.
2.
ten, kto pozbawia kogoś jakiejś godności, składa z urzędu;
qui aliquem magistratu deponit, honore privat
DŁUG. Hist. IV p. 412 : Christi vicarius papa ... diversus multo esset a Petri episcopi Cracoviensis d-e et ipse tali depositione, dum demerita non praecessissent, existimaret se indignum.
3.
osoba dokonująca tzw. otrzęsin (na uniwersytecie);
collega, qui tironem studentem inter veteranos recipit
Concl p. 114 (a. 1511) : seniores studentes ... ducebant illos tyrones ad officinas cauponum et ibi cogebantur solvere prandia ... illis beaniae (ita ms., ed. beanis) d-bus.Cf. DEPONO II B 2 DEPOSITIO I B lα.