General
Full Entry
More

CONTIONATOR

Grammar
  • Formscontionator, concionator
  • Etymologyancient Latin
  • Inflectional type -oris
  • Part of Speechnoun
  • Gender
Meaning Outline
  • I. praedicator
  • II. orator, qui coram iudicio vel in contione verba facit (saec. XVI)

Pełne hasło

CONTIONATOR s. CONCIONATOR, -oris m.
  • F.
  • Th.
  • Bl.
  • S.
  • Dc.
  • BJ.
  • Ha.
I. kaznodzieja; praedicator
KodKKr II p. 262 (a. 1401) : Dauid presbitero ... c-e ecclesie de Dziekanouice.
MPH VI p. 531 (saec. XVI) : Stanislao ... c-e et lectore in edibus dive Anne.
Ita passim saec. XVI. Cf. Th. IV 734, 65 sqq. Additur verbi Dei ( ARect I p. 709, a. 1528 ; ArHist V p. 389, a. 1529) , presbyterii ( AKap Sąd II p. 767, a. 1511).
N. constr.
a. sq. gen. ecclesiae (de Dziekanouice cf. supra 1199, 52 ; ;cathedralis: KodUJ IV p. 41, a. 1513) . b. sq. in c. abl. in ecclesia (aedibus) sanctae Annae (cf. supra 1199, 54 ; ; ARect I p. 709, a. 1528). c. sq. adi. catholicus ( AKap p. 86, a. 1548) , evangelicus ( Tom. III p. 425, a. 1515).
N. locut.
contionatorem agere pełnić obowiązki kaznodziei; praedicatoris munere fungi ( KOMOR. p. 367 ).
II. mówca przemawiający w sądzie lub na zgromadzeniach; orator, qui coram iudicio vel in contione verba facit (saec. XVI).
Tło: rękopis Rps 3007 III (XV wiek), Źródło: polona.pl
ISSN 2300-5742, 2 / 2014 (1 VI 2014 r.)