- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- Dc.
[
part.
praes.
concanens :
KodWp V
p. 40 (a. 1403)
:
in choro concanentes vicarios.
item
concinans:
DŁUG. Op.
p. 129
:
multitudine ... una psallente et concicinante voce.]
I.
propr. (razem, wspólnie) śpiewać lub grać; (simul) canere (etiam instrumentis).
N. glossam Pol.
RFil XVI p. 349 (a. 1428) : c-it «przyspyewal».
II.
transl.
1.
zgadzać się, być tego samego zdania; consentire, assentiri alicui.
2.
a.
(de hominibus) sławić, opiewać; canere (praec.
laudes alicuius).
b.
(de scriptis, litteris sim.) brzmieć, głosić, podawać; edicere, tenorem habere, continere
CodVit p. 431 (a. 1418) : argumentationes, quas c-it epistola.
CodEp II p. 100 (a. 1418) : que litterae de vestri provisione ad custodiam ... c-bant.
OLOCH. p. 22 : caluitur mors misera, ut c-it pagina sacra.Cf. CANO II B.