- F.
- Th.
- S. (
- L. s.
- v.
- desertus)
- A.
N. m. ae. etymologiam
Gramm.
p. 309, saec. XV
: disertus ... componitur a ‘di’ et ‘ars’ interposita ‘s’[littera]).
I.
propr.
1.
de hominibus: biegły w mowie, wymowny; eloquens, facundus.
N. glossas Pol.
RFil XXII p. 41 (a. 1451) : d-orum causidicorum «rosmownich pyercz».
GLb p. 31 : d-us ... eloquens, facundus «rosprawny».
GLcerv p. 533 : d-us, qui probe disserit, «wymowny».Occ.
a.
znający biegle jakiś język, umiejący ze swadą mówić jakimś językiem; qui linguam aliquam probe callet, lingua quadam eloquens est
CRIC. p. 288 : Stanislaus ... quattuor linguis: Polona, Germana, Itala, Gallica d-us erat.
b.
de ave: śpiewny;
sonorus, canorus
CRIC. p. 128, v. 1 : non bene convenitis rana et Philomela d-a.
2.
de rebus: kunsztowny,piękny; compositus, lepidus.
II.
transl.
bystry, dowcipny, roztropny, przebiegły; astutus, ingeniosus, subtilis.
Dicitur de
ingenio (
ADAM
p. 327
)
, moribus (
SSrSil XIII
p. 16, a. 1470)
, ratione (
KodMaz(L)
p. 77, a. 1363).