- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- Dc. (diluvii
- magister),
- L.
I.
propr.
1.
wezbranie wód, powódź;
inundatio.
Additur gen.
aquae (aquarum
e
Vlg.
Ps. 31, 6
KodWp III
p. 535, a. 1383
et saepius),
fluminum (
MIECH. Chr.
p. 375
)
, piscinae (
AGZ XII
p. 197, a. 1446
:
per d-um seu diffusionem vulgariter «visloyem» tue nove piscine ... arbores ... subundasti),
item per ellipsim
molendini
( StPPP VIII p. 93, a. 1383 et saepius ).
N. in imagine
scelerum :
DŁUG. Hist. V p. 471 : in annis illis scelerum d-um inundavit.
2.
potop;
eluvio ad impietatem hominum coercendam a Deo
immissa.
Dicitur
universale (
DŁUG. LibBen III
p. 228
).
Simili sensu
infusio diluvii (
ArHist XI
p. 151, saec. XII),
item
pl. (
*CodEp II
p. 472,
saec. XIV ex.
:
extincto d-iis seculo).
II.
transl.
obfite przelanie; profusio
MARTIN. OP. Serm. p. 25 nlb. : ex multiplici Sanguinis Christi fusione hominis perduratum peccatum paulatim debuit humectari, vt per d-um passionis efficacius possit purgari (cf. ib. infra dicitur autem d-um passio Christi propter sanguinis abundantiam).
SSrSil VII p. 16 (a. 1458) : lacrimarum ab intimis educente natura d-um.