- F.
- Th.
- Bl.
- S.
I.
1.
alicui
et abs. : wtajemniczony, wiedzący o czymś wraz z kimś innym; qui una cum altero aliquid scit.
2.
sibi
et abs. poczuwający się do winy (wraz z kimś innym); qui se (una cum altero) reum esse sentit.
Additur
male (
KADŁUB.
p. 134
,
cf.
KomKadł p. 338, ChrMP
p. 515
et Th. IV 373, 13 sqq.).
II.
świadomy, dobrze wiedzący; alicuius rei gnarus, bene sciens.
N.
α.
abs. loco subst.
KodWp I p. 62 (a. 1209) : huius tam commendabilis constituti c-ii et testes.
β.
in imagine
dies
(
IANIC.
p. 72, v. 13
:
dies haec est felicis c-a partus)
, sidera (
ROYZ. I p. 14, v. 338 : sidera ... c-a fatorum).
Constr. ad.
I—II: a.
sq.
gen.
b.
sq.
dat.
c.
sq.
acc.
NIC. BŁ. Serm. I p. 26 : nihil sibi c-ij sunt angeli.
DŁUG. Hist. I p. 363 : magno animo nihilque sibi c-o.Cf. Th. IV 372, 58 sqq. d. sq. in c. abl. e. sq. de :
DŁUG. Op. p. 622 : de his tamen dampnis ... sunt c-ii aliqui duces Slesiae.
JAC. PAR. II p. 127 (a. 1482) : c-us mihi de mea ruditate.
ARect I p. 256 (a. 1488) : baccalarium c-um fore de sublacione panni.Cf. Th. IV 373, 60 sq.
III.
singulare: sensu
pass. znany z czegoś; cognitus, de quo constat
Tom. X p. 25 (a. 1527) : ut ab eis percontaremur de homine, an sit prius c-us eorum morum.