- B.
I.
rzecz konkretna, jednostkowa i rzeczywista;
singulare aliquid, quod re vera exsistit, sensibus percipitur
(opp.
abstractum)
GŁOG. Alex. II fol. A 4b : nostra cognitio incipit a c-is.
Id. Hisp. fol. 2b : c-um habet appellationem ab abstracto.
AEG. Th. fol. C IVb : essentia est abstractum, esse vero c-um.Ita saepissime. Disstinguitur accidentale et substantiale :
GŁOG. Porph. fol. 1 IIIb : c-um ... accidentale est predicatum accidentale, quod significatione sua formali significat illud formale sub concretione et habitudine ad suum subiectum, in quo est illud formale, vt ‘albus’ formaliter significat albedinem.
Ib. c-um substantiale est, quod significatione sua formali signat naturam vniuersalem sub concretione ad sua supposita, vt ‘homo’ significat naturam humanam, vt est in Petro et Paulo et alijs hominibus particularibus.
N. locut.
in concreto
konkretnie, w konkrecie,
w
rzeczywistości jednostkowej
GŁOG. ExLog fol. 93b : ‘quale’ et ‘quantum’ in c-o materialiter significant substantiam.
Id. Anim. fol. 42b : accidens in c-o diffinitur per subiectum in recto vt ‘simus est nasus concauus’, sed accidens in abstracto diffinitur per subiectum in obliquo vt ‘simitas est nasi concauitas’.Ita saepius.
II.
rzecz związana, zrośnięta, złożona; aliquid cum alia re coniunctum, conexum
WROCŁ. EpitConcl fol. t VIa : communicatio ideomatum in Christo est mutua predicatio c-orum vtriusque nature de se inuicem.
GLb p. 23 : c-um «rzecz dwoista, zlozona».