[CIRCUMLOCUTIVUS]
s.
CIRCUMLOQUUTIVUS,
-a, -um
(circumlocutio)
- B.
I.
propr. omawiający, opisujący przez omówienie; circumloquens, circumlocutione describens
GŁOG. Alex. II fol. C 7a : in metro ... oratio c-a poni non potest.
II.
phil. pochodny, wtórny?
derivatus?
GŁOG. Alex. I fol. 201b : diuisio generis in suas species c-as et immediatas.