- F.
- Th.
- S.
I.
1.
odrębny, osobny, oddzielny, separatus, segregatus,
secretus.
Additur
in suis graniciis (i. finibus
KodWp III
p. 364, a. 1371).
N. locut. iur.
manu disiuncta
każdy pod własną odpowiedzialnością;
suo quisque periculo
AGZ XIII p. 105 (a. 1441) : Johannes ... et Iwan ... nobilibus Andree ... et Bartosio ... fideiusserunt marcas octuaginta manu d-a pro ... Nicolao.
Opp.
manu coniuncta:
ZabDziej I p. 317 (a. 1561) : manibus ... coniunctis et non d-is ... cum ... abrenunciacione a se et suis posteris marcas duas peccunie acceperunt.Cf. 2. oddalony, odległy; longinquus,remotus (saec. XV). Constr. ad 1—2: abs. vel sq. ab.
II.
log.
t. t. rozłączny (tj. alternatywny lub dyzjunktywny); qui disiunctione (cf.
s.
v. II 1) constat
1.
terminus :
GIEŁCZ. fol. A 6a : de d-is terminis ponitur talis regula: omne disiunctum supponens non singularisatum supponit pro omni illo, pro quo quelibet eius pars principalis, vt in locutione homo vel asinus currit ly ‘homo vel asinus’ supponit pro omni eo supposito disiunctiue, pro quo ly ‘homo’ vel ly ‘asinus’.
BYSTRZ. Elench. fol. r Ia : terminus equiuocus potest ... significare sua significata tam copulatiue quam disiunctiue, habet enim similitudinem cum terminis copulatis et cum terminis d-is.
Ita saepius. Hoc sensu etiam abs. loco
subst.
disiunctum,,
-i
n.
,
cf.
s.
v.
2.
descensus :
BYSTRZ. ParvLog fol. G Ib : d-us est descensus, in cuius antecedente supposita in supponendo tantum alicuius termini coniunguntur d-m.
GŁOG. Hisp. fol. 128a : descensus d-us est, quando in descendendo sub aliquo termino communi subinfertur una propositio ... istius termini communis, sub quo descenditur.Ita saepius. Praeterea consequens ( BYSTRZ. Top. fol. s Ib) , passio ( GŁOG. Anal. fol. 52b ) , praedicatum (subiectum: BYSTRZ. AnalPr fol. a VIb et saepius), proportio ( GŁOG. Anal. fol. 57b ) .