I. wyznaczający granicę, końcowy; quo terminus designatur

BYSTRZ. Log. fol. o IIa : in linea sunt ... puncta continuitiua, que sunt vbique in tota linea et puncta d-a, que tantum sunt duo, nisi forte linea esset circularis.

II. kierujący, determinujący, quo aliquid aliquo dirigitur

STOB. Parv. fol. J IVb : inclinatio ad bonum ... aut ... est ostensiua boni et sic pertinet ad intellectum practicum ... aut talis inclinatio est d-a, non tamen sic quod imponat necessitatem coactoris et sic pertinet ad voluntatem.

III. określający, posiadający własność określania; qui determinandi vim habet

NIC. BL. Tract. fol. h Ib : symbolum Nicenum ... clarius est d-um fidei quam symbolum apostolorum.

GOST. Th. fol. d IVa : virtus... mtelligentie... non est creatiua, sed potius creati formatiua et d-a.

GŁOG. Don. fol. L 3b : aduerbium est d-um verbi.

Cf. id. Alex. I fol. Mm IVa.