- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- B.
- BJ.
- A.
- N.
I.
propr. zgodność brzmienia; concordia sonorum.
Praec.
a.
rym; homoeoteleuton
GŁOG. Alex. I fol. 260a : carmina consona in medio et in fine et ... rithmi, in quibus tenetur c-a finalium syllabarum.
b.
konsonans, współbrzmienie głosów; vocum altius depressiusque cantantium concordia
NIC. BŁ. Tract. fol. 78a : c-as, quae melodiam faciunt.
SSrSil I p. 376 (a. 1482) : per hoc ... non intendimus prohibere, quin interdum in diebus festivis ... c-e misceantur, que melodiam sapiant, puta octave, quinte, quarte ... secundum cantum ecclesiasticum et simplicem, sic tamen, ut ipsius cantus integritas illibata permaneat ... maxime cum huiusmodi c-e auditum demulceant etc.
N.
proportionalis (
ZABOR.
p. 55
).
Inde meton. pieśń;
carmen
NIC. BŁ. Tract. fol. 77b : secularium chorearum cantilenas confictis modulationibus spiritualium c-arum discantisant.
COPERN. OpM p. 80 : age c-am (Gr. συναυλίαν) vetulam plangemus.
II.
transl. zgoda, jedność, harmonia;
concinnitas, consensus, concordia.
Syn.
concors soliditas (
AUnii
p. 139, a. 1501
; cf.
KodPol I
p. 356
)
.