- F.
- Th.
- Dc.
- B.
- L.
I.
gram.
coniunctio
(spójnik) dopełniający, służący do dopełnienia sensu zdania; quae sensu orationis non mutato explendi et ornandi causa quasi abundanter additur (occurrit tantum ap.
GŁOG.).
II.
log.
propositio
zdanie uzupełniające, dopełniające; quae complet, explet
MATTH. Rat. p. 123 : si autem ad veritatem huiusmodi propositionum e-arum sufficit compossibilitas partium, ut sit sensus, quod non repugnat, sed stat simul eqs.
Inde
expletiva,,
-ae
f.
(sc.
propositio)
pro
subst.
:
ib. supra communior et argumentorum huiusmodi et arguentium mens esse videtur convenientiorque intentioni eorum expressio per e-as eqs. ... ... ideo advertendum, quod, si ad veritatem huiusmodi e-arum requiritur non solum compossibilitas partium, sed etiam earum veritas, tunc manifestum est, quod consequens est falsum eqs.