- Th. (rec.),
- Dc.
- L.
- N.
ten, kto wydaje orzeczenie w sporze, rozjemca, sędzia; qui litem dirimit, arbiter, iudex
KodKKr I p. 124 (a. 1288) : Albertus vir honorabilis... fuit mediator ac d-or controuersie supradicte.
KodWp V p. 119 (a. 1407) : dominus episcopus ... canonicum dicte ecclesie ... iudicem et d-em premissorum dedit.
Syn.
arbiter (
Tom. XVI 1,
p. 95, a. 1534)
, mediator (supra 39).
Dicitur
finalis (
DŁUG. Hist. II
p. 429
)
.