- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- Dc.
- B.
- L.
- H.
- N.
[
comp.
m.
WŁODK. Op.
p. 427
:
finis damnabilior per respectum ad pugnantes.
Cf.
Th.
V 1, 9,29
sq.
n.
damnabilius :
*Dogiel I
p. 21 (a. 1470)
:
cum eodem haeretico ... publica commercia et quod damnabilius est, etiam tractatus ... habuisse.
Cf. Th. V 1, 9,45.]
I.
1.
godny potępienia, szkodliwy, zakazany; damnatione dignus, noxius, vetitus.
2.
związany z wiecznym potępieniem; qui ad animae aeternam a Deo damnationem pertinet
Dogiel V p. 94 (a. 1390) : excommunicationis sententiam ... sustinent ... in ... Ecclesiae contemptum ... ac suarum animarum d-e detrimentum.
ArHist V p. 25 (a. 1408) : presbiteri ... actualiter intendant, ne ... essenciale aliquid obmittant et sic periculum animarum d-e incurrant.
II.
taki, który podlega skazaniu; qui damnari debet, damnandus
StPPP II p. 164 (a. 1405) : super homicidijs perpetratis hinc inde debent ambo esse d-es, tam in pecunijs quam in rebus pro delicto perpetratis.