- F.
- Th.
- Bl.
- S.
I.
propr. (et in imagine)
1.
zburzyć, zwalić, obalić, wstrząsnąć; evertere, tollere, concutere, labefactare.
Constr.
a.
abs.
b.
sq.
abl.
instrumenti.
c.
sq.
subtus:
MPH III p. 217 (a. 1576) : fulmen ... edificium ... subtus tegulas c-sit.
2.
odłamać, wyłamać, wyrwać;
defringere, avellere, evellere, extrahere.
II.
transl.
1.
obalić, zniszczyć, naruszyć; infirmare, pessum dare, destruere, v.
gr.
ius publicum pactis privatis (
KADŁUB.
p. 229
et saepissime), confirmationem canonicam temeritate (
SchlUrk
p. 67,
a. 1218)
, libertatem donationis (
KodMp II
p. 29,
a. 1223)
, traditionem (
CodPom I
p. 841, a. 1238)
, ius publicum iure privato (
DŁUG. Hist. II
p. 159
et saepius), poenas ultionis divinae (
id. Op.
p. 52
), fidei robur haereticorum adinventionibus (
HUSSOW.
p. 60
)
, decretum (
ArPrawn I
p. 475,
a. 1564)
, legum maiestatem (
ib. VII p. LXVIII, a. 1566).
Syn.
confringere (
MARTIN. OP. Chr.
p. 204
)
, infestare (
Dogiel IV
p. 296, a. 1534)
,
infringere (
CodPom I
p. 841, a. 1238)
, refragari (
MARTIN. OP. Chr.
p. 204
).
2.
singularia
a.
ferei. q. obalić, odeprzeć; refutare, confutare
CRIC.
in
Tom. XIII p. 321 : quae conducunt ad c-ndas rationes adversariorum.
b.
obrócić?
convertere?
DŁUG. Op. p. 31 : cave ... o rex, ne in pertinaciam et obstinationem c-as reprehensionem meam.