- F.
- Th.
- Bl.
- N.
I.
1.
następstwo, skutek; effectus, consequens.
N. locut.
consecutionem exercere
wyrażać;
i. q. exprimere
BYSTRZ. ParvLog fol. S IVa : dictio consecutiua est, que consignificat causalitatem cum antecessione et exercet c-em (cf. Th. IV 387,2 ).
2.
phil.
a.
czynność następowania w określonym porządku; actus certo ordine consequendi
GOST. Th. fol. c IVa : talis processus bonitatum ... procedit vsque ad c-em vltimi, quod est esse in materia.
b.
wynikanie; consequentia
BYSTRZ. ParvLog fol. S IVa : alia consecutio est existentium secundum prius et posterius, vt ‘si panis est, farina fuit’.
c.
bezpośrednie towarzyszenie, uczestniczenie; participatio
GOST. Th. fol. e VIa : tripliciter aliquid in alio et de alio dicitur ... causaliter sicut calor est in sole; aliomodo essentialiter ... sicut calor in igne ... tertio modo secundum quandam c-em participationem ... sicut calor inuenitur in corpo ribus elementatis non ea plenitudine, secundum quam est in igne.
II.
osiągnięcie, otrzymanie;
adeptio, acceptio
KsgRachKr II p. 144 (a. 1396) : Petrus ... promisit sub c-e dictarum ... marcarum infra hinc et sti Stanislai ... festum ... iuri stare et parere.
DŁUG. LibBen I p. 545 : ut singulos illius orae homines in c-e et administratione iustitiae a gravamine, quo pro levibus causis trahebantur et trahebant alios Cracoviam, relevaret.
STOB. Aret. fol. c VIIIa : gaudium consequitur confidenciam post c-em victorie.