- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- Dc.
- B.
- BJ.
- N.
I.
warunkowy, tj. zawierający w sobie warunek, zależny od spełnienia warunku, nie bezwzględny, nie stanowczy; condicionem habens adiunctam, hypotheticus
I.
propr.
phil. et gramm. coniunctio (
GIEŁCZ. fol. A 5b),
descensus (
BYSTRZ. ParvLog fol. F IVa),
propositio (
GŁOG. ExLog
fol. 89a
;
BYSTRZ. Log. fol. m I Va et saepius).
;
N.
subst.
condicionalis,,
-is
f.
to, co warunkuje; id, quod condicionem affert
BYSTRZ. Log. fol. p IIa : vnum documentum, quod continet duas c-es.
2.
sensu latiore v. gr. census (glossa
Germ. «Viderkauf»
StPPP III
p. 27, a. 1532)
, clausula (
Lites II
p. 298, a. 1413)
, contractus (
ARect I
p. 624, a. 1523)
, donatio (
DŁUG. Hist. II
p. 287
)
, inscriptio (
StPPP VI
p. 146, a. 1519)
, littera (
Lites II
p. 297,
a. 1413)
, privilegium (
ArPrawn I
p. 180, saec. XV)
, violentia (opp. absoluta:
MARTIN. OP. Marg. fol. r 4a).
II.
polegający na umowie, porozumieniu, umówiony; compositus, pactus
StPPP II p. 718 (a. 1466) : fecit talem condictacionem et inscriptionem c-em ... cum ... Jacobo.
AGZ XVII p. 195 (a. 1483) : ipsa res est inter eos c-is alias «na szmowye» (cf. ib. infra condictamine alias «na szmowye»).
StPPP IX p. 252 (a. 1545) : quod ... dominus Iohannes ... firmauit iudiciali c-i (ed. condiciali) grossoque suo solidauit.