- Th. (rec.),
- Bl.
- BJ.
- N.
I.
ostatecznie, w sposób zupełny, nie dopuszczający luk ani braków; plene, integre, absolute, perfecte, ita ut supra nihil possit addi
Concl. p. 102 (a. 1505) : domini reformatores ... ultimo et c-e in convocatione ... concluserunt, quod eqs.
II.
phil.
t. t.
uzupełniająco, dla uzupełnienia, w dopełnieniu;
supplendo, ad supplendum, in supplemento
BYSTRZ. Log. fol. e 4a : genus saluare in vna specie potest dupliciter intelligi; vno modo formaliter et subiectiue, alio modo terminatiue et c-e.
GŁOG. Anim. fol. 45a : vermes in caseo producuntur ab arte inchoative ... tamen c-e sunt a natura et perfectiue.
Id. Porph. fol. x IIIa: modi enuntiandi primo ... sumuntur a rebus, sed c-e ab intellectu.Ita passim.