- F.
- Th. (rec.)
- Bl.
- S.
- Dc.
- BJ.
I.
ten, który odstąpił Boga lub wiary chrześcijańskiej; qui a Deo vel
fide Christiana
defecit.
Dicitur de
angelis; spiritibus (
DŁUG. Op.
p. 231
)
, sacerdotibus (
CorpJP IV
p. 36, a.
1523)
;
item abs.
loco
subst.
odstępca od wiary;
i. q. apostata
MARTIN. OP. Marg. fol. 13a : papa, qui sine electione cardinalium ... intronisatus fuerit, non apostolicus sed a-us habeatur.
*CodEp I 1, p. 92 (a. 1438) : pro hereticis et a-is ac infidelibus.
II.
właściwy odstępcy; qui apostatae
est.
Dicitur de
apophthegmatibus (
Tom. VIII
p. 14, a.
1526)
, doctrina (
Dogiel IV
p. 237, a.
1526),
piaculo, contagio (
KADŁUB.
p. 151,
inde
ChrMP
p. 525
).