- F.
- Th.
- S.
I.
wieczność; tempus fine
et principio
carens.
N.
locut.
in perpetuas ae-es
na wieki wieków; in
aeternum (
KodWp V
p. 39,
a. 1403
et saepissime,
cf.
Vlg.
Dan. 12,3);
faustinam
ae-em vivere
i. q. vitam felicem usque degere
Tom. XIII p. 67 (a. 1531) : te faustinam ... ae-em vivere desidero.
II.
wieczne trwanie, nieśmiertelność; diuturnitas,immortalitas.
N. locut.
ae-i commendare (
CALLIM. Greg.
p. 181
;
CodEp III
p. 437, a.
1469)
;; ae-is munimine confirmare (
KodKWil I
p. 248, a.
1456)
; ae-i (ad ae-em) consecrare (
Tom. I
p. 19, a.
1507
;
Dogiel IV
p. 225, a.
1525)
; ad ae-em praeparare (
CodEp III
p. 115, a.
1461)
; sub firmamento ae-is statuere (
AKapSąd II
p. 403, a.
1469)
; funiculos ae-is ad
posteros praetendere (
KodWp I
p. 108, saec.
XII medio)
;
; ae-i rei publicae consulere (Epist.
S.
Górski a. 1539 ap.
IANIC.
p. 286
).
III.
życie wieczne; vita aeterna
KodMp I p. 47 (a. 1255) : quilibet fidelis thezaurizare debeat thezauros in celis, ut premium ex his possit assequi e-is.
Ib. p. 100 (a. 1272) : opperi bono due mercedes debeantur, vna h-is et alia temporalis.
IV.
w znaczeniu
zupełnie niejasnym; sensu admodum
obscuro
ArHist V p. 243 (a. 1332) : Gertrudis haeretica ... asseruit se portare e-em arietinam.
Cf. supra quod audivisset de ore Gertrudis ... ista verba ... ego... sum Deus cum Deo, et sum Christus, et sum plus.