- F.
- Th.
I.
astr.
t. t. równonocny, dotyczący zrównania dnia z nocą; ad
aequinoctium
pertinens.
N.
locut.
α.
sol :
NIC. BŁ. Serm. I p. 413 : ecclesia non debet aedificari versus quemcumque ortum solis, sed solum versus ortum solis ae-is (antiquis dicitur ortus ae-is).
β.
circulus
równik (ziemski i niebieski); ad quem cum sol
pervenit, aequinoctium perficit (in coelo et in terra).
Eodem sensu abs.
FRANCO p. 370 : tabula ... e-i deseruiens.
ALBERT. p. 78 : ille punctus ponitur initium Zodiaci, in quo se Zodiacus cum ae-i secat.
Ib. p. 149 : qualiter ... se habeat ecliptica octavae sphaerae ad eumdem ae-em.
γ.
altitudo
kąt dopełniający kąt szerokości geograficznej do 90°; angulus qui angulum inclinationis coeli ad 90° supplet
FRANCO p. 370 : secundum altitudinem e-em in regione (cf. ib. p. 372).
δ.
tabula
płyta równikowa, tj. nachylona
pod kątem uzupełniającym kąt
szerokości geograficznej; inclinata sub angulo, qui
angulum inclinationis coeli
supplet
FRANCO p. 371 : motus basilice super tabulam e-em.
Eodem sensu abs. ib. passim.
II.
północny;
septemtrionalis
Somm. p. 831 (a. 1234 datum asseritur, immo saec. XIV exeunte scriptum) : a pascua ... transiens uersus partem ae-ern.
StPPP XII p. 541 (a. 1528) : idem ... doctor ... construxit a parte ae-i alias «s polnoczy» stabulum equinum.