- F.
- Th. (rec.),
- Bl.
- S.
- Dc.
- B.
- L.
I.
propr.
1.
staczać pojedynek, pojedynkować się (także o pojedynku jako formie sądu Bożego);
singulari certamine congredi, in certamen singulare descendere cum aliquo (item de certamine, quod Dei iudicium m.
ae. vocabatur)
KsgHenr p. 24 : postmodum iussu domini ducis sunt omnes d-ndo deuicti.
FormJ p. 22 : coram ... domino rege vobis audientibus se nobiscum d-re velle spoponderat.
ŁASKI ComPriv fol. 182a : si autem aliquis agnatus ipsius mortui d-re salutaverit ipsum, tunc pro collo suo respondere oportet.
2.
walczyć, potykać się; pugnare, decertare
DŁUG. Hist. V p. 628 : Lithuani asserebant se ea mente praeditos esse, ut malint contra Turcum pro focis Valachicis, quam Lithuanicis d-re.
GLcerv p. 539 : d-o ... id est bello, «potykam się».
II.
transl.
być w sprzeczności ze sobą, nie zgadzać się; discrepare
FormJ p. 64 : sane quia wlgariter dici solet, quod amicus nunquam fallit ... sed qui fallit, non est amicus, quis negat esse verum, hic duo d-re videntur contraria.