- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- Dc.
- BJ.
- A.
- N.
I.
act. przyczynowy
1.
będący przyczyną;
qui causa est, causae vim habet
GŁOG. Anim. fol. 30a : ydea ... habet rationem vniuersalis exemplaris c-is.
N.
subst.
causale,,
-is
n.
: przyczyna;
i. q. causa
NIC. BŁ. Serm. II p. 10 : c-a vocat causas, causata vocat effectus, imagines vocat similitudines.
2.
wskazujący lub wyrażający przyczynę; causam exprimens vel indicans
PARIS. Quaest. fol. Q 2a: diffinitio c-is est oratio quid est esse rei per causas ipsius rei significans.
STOB. Parv. fol. H lb : non est predicatio formalis seu quidditatiua, sed c-is.
GŁOG. Hisp. fol. 111a : exponens debet esse vna propositio hippotetica c-is.
II.
pass. uzasadniony; cuius causae planae perspectaeque sunt
PARIS. Quaest. fol. c 2b: talis continentia ... est c-is et effectiua.