- Th.
- S.
- Dc. (
- F.
- A.
- N. s.
- v.
- herilis)
[comp. plus erilis cf.
infra 1178,4.]
I.
propr. należący do pana (właściciela, dziedzica), pański; qui ad dominum (erum), possessorem pertinet, domini est (v. gr. curia, fames, quadra).
N.
abs. loco subst.
erilis,,
-is
m.
książę, pan; princeps, dux, dominus
*CodVit p. 613 (a. 1423) : per validum Georgium de Burgaw horum (ed. harum) g-ium (i. principum Bavariae ) familiarem et fidelem nostrum dilec tum ... vestram ... duximus visitare maiestatem.
II.
transl.
1.
wspaniały, świetny, wzniosły, doskonały; sublimis, egregius, illustris
NIC. POL. p. 56, v. 192: quo celi munere claro sepe rei vilis plus conditio fit h-is, plus sublimatur, plus et uirtute beatur quouis thesauro.
2.
tonus
wysoki, wznoszący się (ponad finalis, tj. swój dźwięk podstawowy); explicat
FELSZT. OpCong fol. c IIIa : toni ... autenti siue autentici vocantur quasi h-es, qui scilicet authoritatem habent alcius ascendendi, puta a sua finali octauamex regula et nonam vel decimam ex licentia etc.
Opp.
terrestris et humilis (
ib.
).