- Th. (adv.),
- B.
I.
przypadająca komuś przy podziale część majątku, tzw. dział;
bonorum pars quae alicui ex divisione obtingit, sors
StPPP II p. 461 (a. 1440) : totas partes hereditatis suas d-i sui ibidem in Mijanoczicze ... vendidit.
Ib. p. 518 (a. 1443) : duos ortos ex utraque parte fluuij d-i alias «dzalu rayszkego»... commutauit.
II.
log.
1.
przedmiot podziału logicznego; quod dividitur
GŁOG. Hisp. fol. 19b : d-um presentis divisionis est suppositio communis.
Id. Alex II fol. b IIa : illa divisio est bene posita, que euacuat ... totam naturam d-i.
2.
człon wypowiedzi złożonej, o więcej niż jednym orzeczniku; membrum enuntiati, quod duo vel plura
praedicata habet
WROCŁ. CongLog fol. d 3a : arguendo a d-is ad coniuncta est bona consequentia, vt ... Socrates est homo et Socrates est albus, ergo Socrates est homo albus.
GŁOG. Porph. fol. v Ib : d-a in proposito dicuntur, que predicantur de aliquo termino singulari in propositione ypothetica, sed coniuncta dicuntur eadem predicata, quae predicantur de aliquo termino singulari in propositione cathegorica.