Ogólne
Pełne hasło
Więcej

BENEMERITUS

Gramatyka
  • Formybenemeritus, meritus
  • Etymologiałacina starożytna
  • Odmiana -a, -um
  • Część mowyprzymiotnik
Znaczenia
  • I. zasłużony, godny
  • II. zacny, godny

Pełne hasło

BENE-MERITUS et MERITUS, -a, -um
  • F.
  • Th. (rec.),
  • Bl.
  • BJ.
[ comp. magis benemeritus: KodUJ IV p. 160 (a. 1535) : ad decanatum ... eligi debent personae ... idoneae et magis bene meritae.]
I. zasłużony, godny; qui bene meritus est
KodMaz(K) p. 538 (a. 1244) : dignum est, ut in se b-j et in suis posteris principum beneficijs consolentur.
KodMp I p. 112 (a. 1278) : cum tam b-e m-os deceant fasces.
N. constr. sq.
de :
ArPrawn I p. 31 (a. 1400) : tanquam b-o de ipsa ecclesia.
ARect II p. 105 (a. 1445) : de pia matre alma universitate ... parum sit b-us.
Ita saepius.
II. zacny, godny; probus, honestus
CodEp II p. 14 (a. 1388) : dignitates ... nobili b-o illius terre, in qua dignitas ... vacaverit ... dabimus.
Cf. ArPrawn V p. 93 (a. 1433) et
DŁUG. Hist. IV p. 393. AGZ XIII p. 47 (a. 1437) : Iohannes ... se ab huiusmodi infamacione expurgavit, quem et nos more sollito ... tamquam b-um iustificamus.
APozn I p. 313 (a. 1460) : ut ad bonum pertinet hominem et b-um.
Tło: rękopis Rps 3007 III (XV wiek), Źródło: polona.pl
ISSN 2300-5742, 2 / 2014 (1 VI 2014 r.)