- F.
- Th.
- B.
I.
c.
gen.
1.
przysądzenie, przyznanie czegoś przez sąd;
actus adiudicandi, rem aliquam a iudicio attribuendi.
2.
poenae
wyznaczenie (kary), zasądzenie (na karę); actus poenam
dicendi
VL I p. 256 (a. 1496) : evocatus cum a-e poenae ad proprium remittatur districtum.
StPPP III p. 70 (a. 1532) : citatus et evocatus cum a-e poenae ad proprium districtum ... remittantur.
II.
abs.
1.
wyrok sądowy
przysądzający coś komuś; sententia iudicii,
qua alicui aliquid
adiudicatur
KodWp I p. 214 (a. 1246) : quatinus eadem a-o inconcussa ... perseveret, presens scriptum sigilli nostri robore ... duximus muniendum.
Ib. II p. 105 (a. 1295) : huiusmodi a-em volentes gaudere perpetue robore firmitatis.
2.
przysądne, opłata uiszczana sędziom przez stronę
wygrywającą w sporze majątkowym; pecunia
iudicibus solvi solita ab ea parte, cui aliquid adiudicatum est
KsgGrWp I p. 247 (a. 1396) : eundem subjudicem dictus judex interrogavit, utrum recepisset a-em «przisant».
AGZ XII p. 35 (a. 1441) : eundem Bohemum ab eodem Jacobo dimittimus liberum, solvendo a-em alias «przisond»Cf. ADIUDICALE ADIUDICAMENTUM ADIUDICATUM.