- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- N.
[comp.
magis excusabilis :
ConcPol VI
p. 312 (a. 1586)
:
magis excusabiles erimus.]
I.
dający się usprawiedliwić, wytłumaczalny, wybaczalny; qui excusari potest, excusatione dignus (de hominibus vel rebus
abstr.).
N. constr.
a.
sq.
ab :
WŁODK. Op. p. 428 : subditi Cruciferorum ... non sunt e-es a peccato.b. sq. apud :
CodEp I 2, p. 61 (a. 1448) : erimus ... e-es et apud Deum et apud homines.
II.
służący usprawiedliwieniu; ad excusandum aptus
ArHist V p. 103 (a. 1443) : iudex visa sua racione minus forti nec e-i, ymmo plus incusabili, vbi maior obedientia est exhibita hominibus quam Deo ... iniunxit, ut ... episcopo ... satisfaciat.Cf. EXCUSATORIUS.