- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- Dc.
- B.
- L.
I.
propr.
1.
dom,mieszkanie; domus,habitatio, sedes
a.
hominum,
praec.
iur. miejsce stałego zamieszkania; sedes fixa
(cf.
Th. V 1,1873,73 sqq. et passim).
N.
imperiale (
VAdAnt
p. 37, 16)
,
regale (
RachJag
p. 196, a. 1394).
Glossa
Pol.
GLb p. 33 : d-um «pomyąskanye»,domus, habitatio, mansio, vel dr ius et potestas (confunditur cum dominio?).
GLcerv p. 537 : d-um «przybytek, domostwo, dom, osiadłość».
Locut.
sollemniores domicilium agere (
StPPP IV
p. 166, a. 1356
et saepius), comparare (
RHer III
p. 83, a. 1569)
, ducere (
AKapSąd I
p. 419, a. 1456)
, figere (
RHer III
p. 92, a. 1578)
, habere, obtinere (
DŁUG. LibBen I
p. 184
)
, ponere (
CodVit
p. 66,
a. 1400
et saepius), tenere (longum:
DŁUG. Hist. V
p. 21
),
item moram domicilii trahere
(
ConcPol VI
p. 242, a. 1398
et saepius);
opp.
absque domiciliis vivere (
CodEp III
p. 428,
a. 1496).
b. animalium (praec. apium).
N. constr. sq. dat.
PommUrk I p. 132 (a. 1216) : feris d-um.
RachWaw p. 274 (a. 1541) : pro «drothi» aereis ad d-a aviculis.
2.
budynek (mieszkalny); aedificium, in quo habitatur.
N. constr. sq. gen.
RachWaw p. 308 (a. 1542) : pro 5 paribus cardinum ad d-um portarum.
II.
1.
meton.
a.
niebo (jako miejsce pobytu po śmierci); sedes hominum
caelestis.
Additur
perpetuum (
KodWp I
p. 127,
a. 1233).
b.
dom boży,świątynia;
templum.
c.
grób;
sepulcrum.
Additur
martyrum (
VAdAnt
p. 7, 8).
2.
transl. siedlisko, źródło czegoś; sedes,fons,origo.
Constr. sq. gen.