iur.
iurare
złożyć przysięgę rozstrzygającą spór; ius iurandum, quo lis dirimatur, praestare
StPPP VIII p. 631 (a. 1399) : reus … actorem ... iure in perpetuum euasit ex eo, quod ... actor contra ... reum pro eadem villa iurare d-e noluit.
ArHist V p. 96 (a. 1411) : Stanislaus ... iurauit d-e, quod ... Katherinam mulierem promisit ducere in uxorem.Ita saepius saec. XV.
Dicitur item
dare
(
AGZ XII
p. 427, a. 1438
:
Nicolaus ... d-e iuxta formam cittatorii ... homines reos dedit, alias
«sdal»),
iuramento deferre (
ARect I
p. 84, a. 1475)
, iuramentum praestare (
ZabDziej II
p. 44, a. 1483)
.