Ogólne
Pełne hasło
Więcej

CONIURATIO

Gramatyka
  • Formyconiuratio, coniuracio
  • Etymologiałacina starożytna
  • Odmiana -onis
  • Część mowyrzeczownik
  • Rodzajżeński
Znaczenia
  • I. actus iurandi, iure iurando confirmandi
  • II. conspiratio.
  • III. incantatio, carmen

Pełne hasło

CONIURATIO s. CONIURACIO, -onis f.
  • F.
  • Th.
  • S.
  • BJ.
  • H.
  • Ha.
  • N.
I. poprzysiężenie, stwierdzenie przysięgą; actus iurandi, iure iurando confirmandi
AKapSąd II p. 619 (a. 1475) : dominus ... nobilem condempnavit ex c-e huiusmodi et delatione iuramenti canonici.
Cf. CONIURO I B I.
II. sprzysiężenie, spisek; conspiratio.
N.
glossam Pol.
GLcerv p. 509 : c-o fit in alterius perniciem «sprzysiężenie».
Syn. et iuxta posita
colligatio, conspiratio ( StSyn IV p. 11, a. 1420) , confoederatio ( Lites II p. 39, a. 1412) , conventiculum ( ArPrawn I p. 467, a. 1561) , dolus ( KodWp II p. 391, a. 1326) , factio ( StKapWł p. 237, a. 1593) , proditio ( IANIC. p. 283 ).
Constr.
a. sq. gen. subi. b. sq. in c. acc. (personae).
III. zaklęcie; incantatio, carmen
JAC. PAR. Serm. fol. 13b : sanctus c-em aliquam susurabat in auricula eius monialis.
AKapSąd II p. 73 (a. 1428) : quasdam c-es et incantationes faciendo.
Cf. CONIURO I B 2.
Tło: rękopis Rps 3007 III (XV wiek), Źródło: polona.pl
ISSN 2300-5742, 2 / 2014 (1 VI 2014 r.)