- Th. (rec.),
- Dc.
- B.
- BJ.
- N.
               I.  
               propr. 
               
            
                  1. 
                   de equo: potykać się;  
                     caespiti pedem impingere 
                  
               DŁUG. Hist. I p. 79 : equi ... primum c-ant subsistuntque, et ad extremum concidunt.
Ib. p. 446 : equi ... c-re moeroremque quendam prae se ferre coeperunt.
Ib. III p. 233 : rex ... equo c-nte ... in terram collapsus.
                  2.  
                  de hominibus: niepewnie stąpać, potykać się, utykać;  pede incerto ambulare, lapsare, claudicare 
                  
                  
               CodSil V p. 309 (a. 1340) : vergens ad senium... cui... sufficiat pedibus terram c-ndo terere.
MPH VI p. 505 (saec. XV) : puellula ... cepit aliquantulum c-ndo ambulare.
NIC. BŁ. Serm. I p. 242 : caecus ... sedebat ... quia ambulando c-re (ed. cespitate) timebat.
                        N. 
                      
                                                
               
                     
                      słaniać się, padać;  labare, cadere 
                     
                                            ChrPetri p. 777 : tortore ... accelerante et Petro prae dolore c-nte summitas tantum linguae ipsius praecisa fuit.
                  3.  
                  de lingua, labiis: niepewnie poruszać się, zacinać się;  incerte moveri, haerere, haesitare
                  
            CodEp I 2, p. 137 (a. 1453) : a tua sanctitate confido veniam ... c-ntibus labiis.
NIC. BŁ. Serm. II p. 142 : iracundi hominis lingua c-atur.
               II. 
                transl. 
                
            
            
               I.  
               wahać się, wątpić, być chwiejnym;  dubitare, incertum, inconstantem esse 
               
               
         RFil XXIV p. 352 (a. 1434) : c-at de salute sua «stysknye szobye».
AKapSąd II p. 568 (a. 1452) : multi in ... fide ... c-ntes ... ad eum confugerunt.
DŁUG. Hist. I p. 466 : pavidum ... archiepiscopum et, quid ageret, c-ntem.
Tom. III p. 28 (a. 1514) : quidam ... in fide erga nos c-ntes ... hostem in perniciem nostram ... videntur concitare.
                  2.  
                  mylić się, popełniać błędy;  errare 
                  
            SACR. Elucid. fol. 24b : propter imminens periculum ... obstitrices attonite vix seipsas congnoscunt et c-ant in factis et verbis.
                         N.  
                      
                                                
               
                     
                     
                        iur.  popełniać błędy w rocie przysięgi;  in iuris iurandi formula pronuntianda errare 
                     
                                            TPaw IV p. 419 (a. 1390) : Marcusch ... tenetur penam, quod iurando c-vit (cf. ib. p. 420).
KsgMaz I p. 54 (a. 1406) : Mroczek ter c-vit, ergo manet in triplici sex marcis.Cf. CAESPES II et CAESPITATORIA.