- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- Dc.
- B.
- A.
I.
szczegółowy, wymieniający punkt po punkcie; qui singula articulatim
enumerat
ArHist V p. 126 (a. 1455) : inuento suo iuramento ad a-em responsionem singulis singulariter per verbum credit ... eos esse veros.Cf. ARTICULATIM.
II.
gramm.
pronomen
rodzajnik; particula qua
nominis genus designatur;
simili sensu
pars :
GŁOG. Don. fol. 17a : Graeci ultra has octo partes orationis addunt nonam videlicet articulum, unde dicit Florista: articulum Graeci ponunt, carmen Latini et ponunt partes pro talibus a-es.
Item abs.
loco
subst.
articulare,,
-is
n.
GŁOG. Don. fol. 34a : nominibus ... illorum generum praeponitur unum a-e tantum.
Ib. nominibus ... illorum generum praeponuntur plura a-ia.Cf. ARTICULUS V.