- F.
- Th.
- Bl.
- S.
I.
ten, kto uwłacza, ubliża, oszczerca; qui de alicuius auctoritate detrahit, aliquem diffamat, criminator.
Glossae
Pol.
RFil XXIV p. 363 (saec. XV med.med) : d-or, i. e. «omowcza».
GLcerv p. 529 : d-or, qui aliorum bona opera in malam partem malitiose vertit, «vwlaczac».
Constr.
a.
abs.
b.
sq.
gen.
rei
KodLit p. 28 (a. 1323) : malignantes contra hoc scriptum et sigillum sunt d-es veritatis.
Item
fidei Christianae (
KodMaz(L)
p. 169, a. 1423
;
cf. Th. V 1, 822, 73). c. sq.
gen.
personae.
II.
ten kto wyrządza szkodę; qui damnum infert
KodWp I p. 159 (a. 1298) : ipsorum inimicos, emulos et d-es pro nostris habebimus inimicis.
ArPrawn I p. 210 (a. 1443) : penas in d-es et usurpatores (ita ed., ms. detractionis et usurpacionis) thezaurorum nostrorum promulgari solitas.