- F.
- Dc.
- B.
- N.
dwuimienny; duo habens
nomina
MARTIN. OP. Chr. p. 174 : hunc Gallum Helmandus dicit esse Decium, et sic b-us fuisset.
MIECH. p. 275 : Heduigis regina ... enixa fuit... filiam b-am Elizabeth Bonifaciam.
N.
nomen
i. q. duplex
*KodKKr II p. 234 (a. 1399) : proles ... ultra nomen, quod ex sacro regenerationis lauacro reportauerit, de nostro Bonifacij nomine b-um sumat nomen.
DŁUG. Hist. V p. 302 : filius ... baptisatus Ioannes Albertus nomen b-um accepit.Cf. BINOMINIS et BINOMINUS.