- F.
- Th.
- Dc.
I.
gram.
t.t. akcent,
uwydatnienie w mowie pewnej zgłoski wyrazu; distinctus modus pronuntiandi unam
syllabam vocis.
II.
1.
nacisk, siła wymawiania, podniosłość tonu, patos;
vis verbi et auctoritas, grande dicendi genus
Tom. VIII p. 309 (a. 1526) : quod ultimum cum a-u et affectu quodam pronunciavit.
CRIC. p. 136 : festivissimus iste poetarum apposite ad nauseam historiis, fabulis et a-u utitur.
2.
naturalny sposób głośnego czytania z akcentem logicznym i
uczuciowym; modus apte et distincte legendi librum ita, ut quaedam verba
clariore voce pronuntientur
SSrSil I p. 228 (a. 1482) : hic (sc. abbas ) sibi ad mensam cum a-u legi fecit.
Ib. p. 371 (a. 1482) : voluit, ut (lectio ) ... in choro ... publice, uno sine a-u legente, servaretur.
3.
wymowa w ogóle, sposób wymawiania; pronuntiatio in universum, modus pronuntiandi
DECIUS p. 58 : Poloni ... Latinarum dictionum sonum citius ad Italicum a-um, quadam gratia ac dulcedine inflectere queant.