zdanie, w którym
est użyte jest: (1) kopulatywnie,
tzn. gdy orzeka się o
podmiocie to, co jest dla niego istotne, i to pod warunkiem, że dany podmiot istnieje, albo (2) werbalnie, tzn. gdy
twierdzi się lub przeczy istnieniu
podmiotu, lub (3) predykatywnie, tzn., gdy twierdzi się lub
zaprzeczao podmiocie pewne
orzeczenie wyrażające jakąś jego cechę; enuntiatum, in quo vox est adhibetur:
(1) sensu copulativo, i. e. quo subiectum et esse conceditur
et quid sit explicatur, (2) sensu verbali, i. e. cum quod
subiecti loco positum est existere
affirmatur negaturve, (3) sensu praedicativo, cum quod subiecti loco positum est qualitatis alicuius esse affirmatur negaturve
GŁOG. Anal. fol. 134b : quedam ... enunciatio de est secundo a-e, in qua predicatum non ponitur expresse, sed hoc verbum ‛est’ est secundum, ut ‛homo est’; alia autem est enuntiatio de est tertio a-e, in qua predicatum ponitur expresse, et hoc verbum ‛est’ expresse unit unum cum alio, ut ‛homo est animal’.
Ib. fol. 27b : verbum ‛est’ dicit et designat esse simpliciter ... ut in propositione de est secundo adiacente, ut ‛homo est’.
Id. Porph. fol. s IVa: consequentia subsistendi est, cuius antecedends et consequens sunt propositiones de est secundo a-e, in qua valet arguere ab antecedente ad consequens, sed non e conuerso.Ita saepissime.