- F.
- Th.
- Bl.
- S.
- Dc.
- L.
I.
1.
pozbawiony nadziei, zrozpaczony, lub taki, co do którego nie ma nadziei, zwł. nieuleczalnie chory; spe carens, exspes, qui omnem spem abiecit,
praec. insanabilis.
N. glossam Pol.
RFil XXV p. 77 (a. 1399) : d-us traditor Domini «rospaczcza».Item de rebus
ZabDziej III p. 187 (a. 1492) : dicto actore non acquiescente huiusmodi induciis incertis et d-is et protestante de gravamine.
2.
taki, który nie ma nadziei zbawienia; de cuius salute aeterna desperatur
CodSil V p. 285 (a. 1378) : sacerdotem nepharium et penitus d-um, qui iuxta vota ipsorum ... prophanat divina.
StPPP X p. 35 (saec. XV in.in) : virgines ... dilecte ... virtuose ... honeste dicuntur, Iudei, pagani et infideles... d-ti dicuntur.Cf. DESPERATIO II.
3.
taki, który pozbawia nadziei; qui spe orbat
ZABOR. Tract. p. 65 : tanta ... per huius mundi potentes ... facta legimus ... ut nequaquam credibile sit, quia humano modo Ecclesia potuisset insultus huiusmodi tolerasse, sive aliquid recuperasse post tam crebras d-asque expoliationes.
II.
nikczemny, niegodziwy, podły; improbus,
nequam.