- F.
- Th. (rec.),
- Bl.
- Dc.
- B.
- H.
- Ha.
I.
1.
ostatecznie, rozstrzygająco; denique, ita ut res decernatur
WŁODK. p. 165 : Innocentius ... dicit c-e, quod apud infideles rerum dominia ... possunt esse licite sine peccato.
CodEp II p. 276 (a. 1431) : Poloni finaliter et c-e dixerunt, quod [etc. (cf.] NIC. BŁ. Serm. II p, 241; Dogiel I p. 556, a. 1512; ib. p. 35, a. 1538).
Syn.
determinate (
Tom. II
p. 153, a. 1513)
, resolute (
Theiner II
p. 271, a. 1500).
2.
phil.
t. t.
w wyniku rozumowania, w formie wniosku;
ratiocinationem concludendo, per conclusionem
WROCŁ. Epit. fol. f IVa : Arestotelis c-e dicit, quod sola mutatio ... est motus.
AEG. Th. fol. D IIa : dicamus c-e, quod illud, quod resultat ex compositione forme accidentalis cum suo susceptabili, non erit res tercia.
GOST. Th. fol. i VIIIb : sequitur c-e, quod esse illius simul stat.Ita saepius.
II.
na końcu, kończąc coś; ad finem, postremo
Tom. VI p. 241 (a. 1523) : c-e orator commendet regiam mtem ... illius mti.